Er is geen enkele reden om opgetogen te zijn over de invoering van de suikertaks in Groot Britannië. Voorstanders betogen weliswaar dat de invoering van deze ‘zonde belasting’ gaat helpen bij het terugdringen van allerlei gezondsheidsproblemen van de bevolking. De praktijk is echter een andere. De suikertaks treft vooral de lager betaalden in de samenleving. Zij voelen de belasting het meest in de portemonnee, terwijl helemaal niet bewezen is dat ze daardoor minder suiker gaan consumeren. De argumenten voor suikertaks zijn gebaseerd op theoretische modellen en er is geen enkel empirisch bewijs voor. Dat betoogt Christopher Snowdon in de Spectator.
Lees meer bij de Health Spectator:
